Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik al 2 weken in Oeganda met Philemon en Vera en sinds het afgelopen bericht heb ik alweer heel veel leuke dingen meegemaakt. Nu ik eindelijk een computer heb weten te bemachtigen, kan ik mijn leuke verhalen met jullie delen.

Op dit moment ben ik in Jinja, een plaatsje meer naar het oosten, waar we gisteren zijn wezen raften. Echt supergaaf, maar ook doodeng!! In totaal waren er 8 watervallen waar we vanaf gingen, twee keer zijn we ook daadwerkelijk omgegaan. De laatste was ook meteen de engste, waarbij we hadden besloten dat we toch maar om wilden gaan. Nadat we dit hadden besloten en ik de golven zeg, zei ik tegen de gids: 'Now I'm not so happy anymore', wat voor veel gelach zorgde. We hebben het overleefd en zijn er goed vanaf gekomen met een paar blauwe plekken en kleine wondjes, en gelukkig maar, want anders zou ik hier niet zitten, hahaha! Hier hebben we ook twee co-assistenten gemeet die we al kenden vanuit Groningen, wat erg gezellig was.

De afgelopen 1.5 week zijn we voornamelijk mee op outreach geweest, wat al een ervaring op zich was. De allereerste keer gingen we ver de bushbush in met een ambulance tijdens een mega regenbui, waardoor de wegen een grote modderpoel werd en we een paar keer dachten dat we zouden gaan kantelen, wat gelukkig niet gebeurde! Tijdens deze outreaches zijn we bezig met het uitdelen van medicijnen, doen van malariatesten, vaccineren en uitleg geven. Heel bizar om te merken dat er geen dokters mee zijn, maar alleen zusters, en dat wij als de dokters worden gezien (in het ziekenhuis hebben wij uberhaupt nog geen dokter gezien). Ook worden de medicijnen uitgedeeld alsof het niks is en krijgen alle kinderen standaard een ontwormingskuur, waar ze ook netjes voor in een rijtje komen te staan, want anders zouden ze er zo twee willen nemen, hahaha! Groot verschil met NL waar iedereen juist zo min mogelijk medicijnen willen nemen. Ook is het hier voornamelijk wachten, wachten, wachten, zo hebben we de laatste outreach 4u gewacht voordat we wat konden doen, maar inmiddels zijn we wel gewend aan deze African-style:)
Zoals iedereen wel heeft gelezen, is het Marburg-virus hier uitgebroken, ongeveer 20km van ons vandaan, wat ervoor heeft gezorgd dat we nog niet echt in het ziekenhuis zijn begonnen. Wel hebben we hier al een rondleiding gehad en ik ben blij dat ik al wat heb gezien in het ziekenhuis in Kameroen, anders was de schok groter geweest. Ongelooflijk wat een gebrek aan hygiene, voornamelijk de wc's zijn niet voor te stellen, maar gelukkig zweten we hier met de warmte genoeg, om de frequentie toiletbezoeken te kunnen beperken;)

We verblijven verder in een superschattig guesthouse, met nog andere meiden, waar we goed worden verzorgd door Moses en Bosco. Ze hebben dan ook al een aantal keer gezegd dat als wij thuis komen in december, zij niet willen dat onze moeders zich afvragen wie ons zo slecht te eten heeft gegeven;)

Verder ben ik hier echt heel erg aan het genieten, van alle ritjes in de matatu en op de bodaboda (die door het chaotische verkeer vaak doodeng zijn), het heerlijke oegandese eten en dagelijkse fruit, de mooie natuur en omgeving en de prachtig mensen hier. En voor de mensen die mij goed kennen, zullen zij weten dat ik vooral de vele kindjes hier geweldig vind:) Ook zijn de mensen hier ondanks de soms barre omstandigheden heel vrolijk, met als hoogtepunt de dansende dames langs de weg met de verkoopwaar!!

Tot snel!!

Dikke kus en liefs Maaike